Hebbt wi uns jichtensmaal fraagt,
keen wi sünd, wo wi weren,
un wenn de Welt uns vergitt,
op uns denn ok een vermisst.
Hebbt wi uns jichtensmaal fraagt,
hebbt wi Knööf oder nich,
un op de Tiet, de vergeiht,
sowat ok verännern deit.
Yeah, sowat verännern deit,
Yeah, een Johr as een Dag vergeiht,
wenn de Tiet sik nimmt,
wat üm’t Leven ringt,
un wat verburgen un deep,
in uns all sleep,
Hebbt wi jichtensmaal wusst,
is dat Bang oder Frust,
de uns woll ut de Spoor drifft,
un ´n Stött in uns Hart gifft.
Harrn wi jichtensmaal ahnt,
datt een so ´för betahlt,
un dat de Tiet, de vergeiht,
so wat ok verännern deit.
Yeah, sowat verännern deit,
Yeah, een Johr as een Dag vergeiht,
wenn de Tiet sik nimmt,
wat üm’t Leven ringt,
un wat verburgen un deep,
in uns all sleep.[:]