Ik gah noa Buten un allewegens wäustet Land
un mien Hart weert schwoor mi kellt dei Oogen
un fäul di Piene dei Welt in miene Hand
an´t Ouiver steiht de Lüe mit Soagen
Alle Doage geiht dat Soagen bis dei lesste Boom fallet
dei Bööhme stahen üm ´n Weg
wall hunnert Joahre staht se, fiev Minüten fallt se
so greun un üppig un dennoch dood
Waar shöll ik hen, wat shöll ik daun, dat reuklose Warken let mi nich loss
Waar shöll ik hen, wat shöll ik daun, dat reuklose Warken let mi nich loss
Dei Ollen starwet weg un nähmet dei Sproake mit sück
sei heff vergäten dat anne Kinners wiedertogäwen
man weg is weg un kummp uk so nich weer
dei heff den maut verloren un täuwet up denn Dood
Dei Ollen sittet noa dei Oarbeit mit´n Beer vör dei Bälder
und dei Kinners moaket ehr dat noa
Bäuker läsen un Geschichten vertellen gifft dat uk nich mehr
küürt weert dat nich mehr, da weert ´n Mail tau´n Fründ schräwen
Waar shöll ik hen, wat shöll ik daun, dat reuklose Warken let mi nich loss
Waar shöll ik hen, wat shöll ik daun, dat reuklose Warken let mi nich loss
Dat reuklose Warken gaht wieder un wieder
Dat reuklose Warken
Dat reuklose Warken gaht wieder un wieder
Dat reuklose Warken