Wi wassen noch Kinners – harn uns heele Leben noch för uns.
Dat was een moie Tied.
Und all damals, hest du mi secht: du ik mach di,
Du ik mach di.
Doch wi wurdn oller – und dat Leben kwam uns dortüschen.
Wi trucken wech.
Mien Ollen wurdn schkett.
Doch ik mach di, ja ik mach di immer noch.
Büst du de eene, de ik mien Leben söcht heb?
Büst du de een? Büst du de een?
Büst du de eene, und ik heb dat neit begrepen?
Büst du de een? Büst du de een?
Wau durdich kann man wesen – dat man dat neit sücht und neit begrippt?
Nu bün ik oller – fang all weer van vörn an.
Wat kummt nu für’n Tied?
Ik sit in mien Kommer, und noch immer denk ik an di, blot an di.
Ik heb di söcht – und ik heb di ok weerfunnen
Miet mien Computer
Nu hest du’n Fründ.
Doch ik mach di, ja ik mach di immer noch.
Büst du de eene, de ik mien heele Leben söcht heb?
Büst du de een? Büst du de een?
Büst du de eene, und ik heb dat neit begrepen?
Büst du de een? Büst du de een?
Wau durdich kann man wesen – dat man dat neit sücht und neit begrippt?
De Tied veflücht – trürich sit ik in mien Hörnstaul.
Heb de Karkblattje up Schkoot.
Dorin steiht dien Name, ik heb Trannen in mien Ooch.
Up letzte Siet steiht du büst dot…
Wast du de eene, de ik mien heele Leben söcht heb?
Wast du de een? Wast du de een……