Ik vertell keen Seemannsgaarn,
du büst Käptn Hook, wi Peter Pan.
Kiek to, wi blifft in‘n Haben stahn!
Kumm mi blot nich mit Orders an!
Wi licht nich de Anker, wi föhrt nich ut,
vull Snuuftoback un ook vull Wut.
Holl dien Muul, du ool groote Snuut,
süns slaa ik di de Goldtahn ruut!
Wi störmt in‘n Haben, dor töövt all de Brüü,
se steiht up sunnverbrannte Roothüü.
Lüü, höört ji de Signalen?
Denn mookt fix Randalen, dat gifft fedde Büü:
Mit‘n rooden Halsdook un‘t blau-widde Hemd
tröckt wi dör de Straten, dormit ji uns kennt.
Hoog övern Hamborger Michel
weiht unse Fahn mit Anker un Sichel.
Wi sünd de rooden Matroosen!
Mookt de Hännen mol na boben!
Wi föhrt mit hunnerttwintig Knoten!
De rooden Matroosen!
Nu gifft dat hier för all Lüü Branntwien,
jüst man so as up‘n Krüüzer Potjomkin.
Denn kümmt all Lüü up Deck,
wiel wi de roode Fahn uptreckt.
De rooden Matrosen: al weer kloor!
Negenteihnhundertachtteihn: blot hunnert Johr!
Wo Gefohr is, is de Redden ook bald dor.
Wi sünd gefährlich un de Redden – roode Matrosen, Shantychor.
Dat ist Jung Dubb,
in de een Hand dat Mike, in de annern den Strothmann,
bün an‘n Ballindamm, bün an‘n Ballin, Mann,
pees över‘t Water as de flegende Holländer.
Keen Seemannsgarn, dat is allens wohr.
Die Segel sünd hisst und de Anker is lichtet,
later wöör över uns Plünnerfohrten Leder dichtet.
Kööm in‘n Kopp, man ik bün hackendicht tolest.
Die Strophe ganz goot, doch de Beat is gewichtet.
Wi sünd de rooden Matroosen!
Mookt de Hännen mol na boben!
Wi föhrt mit hunnerttwintig Knoten!
De rooden Matroosen!
Ik riet di nu dien Orden af,
steppe up de Segelyacht,
Upstand warrt vun Hannen maakt.
Allens för de Klassenslacht!
Wi sünd de, de ji mol ween wüllt,
un de ji eenmol ween künnt!
Wi kämpt, dat hier nich een nich utlöppt
un all unse Schippen weerkümmt.
Wi sünd de rooden Matroosen!
Mookt de Hännen mol na boben!
Wi föhrt mit hunnerttwintig Knoten!
De rooden Matroosen!