Shantychor Lunzburg von 1922 e. V.

Ik heff min Hart verlorn in Bremerhoben
an en jungen Sailorboy,
nu ligg ik waak un kann nich slopen
un froog mi ümmer: Is he mi ook treu?

So lange Tiet in veel to drange Quarteren,
so vele Havens mit so vele smucke Deerns,
wenn he weg is, kann so veel passeren,
ok wenn he mi to’n Afscheed seggt het: „Heff di gern!“

Doch jichtenswann kümmt he torüch,
jichtenswann fangt an min Glück,
jichtenswann heff ik noog weent un truurt.
Ik steih an’n Quai un tööv up em
un al vergeven heff ik em,
denn küsst he mi. Dat dat noch so lang duurt!

Ik heff min Hart verlorn in Bremerhoben
an en jungen Sailorboy,
nu ligg ik waak un kann nich slopen
un froog mi ümmer: Is he mi ook treu?

Ik bün mi seker, ik warr em ümmer leven,
he is so smuck un slank as keeneen vör em weer,
un ik föhl deep, ik tööv nich vergevens,
ik weet, wi heirad, wenn he wedder kümmt vun’t Meer.

Doch kümmt he nich – ji seggt, ik spinn –
denn gah ik deep in’t Water rin
un mine smucke Liek, de drivvt in’n Stroom.
Un kümmt he doch noch eenmal her,
bün ik al buten up dat Meer,
denn geevt en Kuss vun mi to’n Afscheed em!

Ik heff min Hart verlorn in Bremerhoben
an en jungen Sailorboy,
nu ligg ik waak un kann nich slopen
un froog mi ümmer: Is he mi ook treu?